بررسی تغییرات فیزیولوژیکی و بیوشیمیایی خیار آلوده به Pythium aphanidermatum و اثر سیلیکات کلسیم در کاهش صدمات ناشی از آن

گونه‌ی Pythium aphanidermatum، از اُاُمیست‌های خاک‌بُرد و همه جازی است که روی گونه‌های مختلف خانواده‌ی کدوییان سبب پوسیدگی ریشه می‌شود. در این مطالعه، اثر این بیمارگر روی تغییرات فیزیولوژیک گیاه خیار و کاهش اثرات بیماری حاصل از آن با استفاده از کاربرد سیلیکات کلسیم با غلظت‌های 50، 100 و 150 میلی‌گرم در لیتر بررسی شد. جنبه‌های گوناگونی از فیزیولوژی و بیوشیمی گیاه مانند فتوسنتز، ساخت پروتئین و پاسخ آنتی‌اکسیدانی بررسی گردید. گیاهان در گلخانه در دو مرحله‌ی 36 روزگی (مرحله‌ی رویشی) و 71 روزگی (مرحله‌ی زایشی) جمع‌آوری شدند. میزان کلروفیل، کارتنوئید، پرولین، کربوهیدرات، پروتئین، پراکسیداسیون چربی‌ها، آنتوسیانین و فعالیت کاتالاز اندازه­گیری و داده­ها واکاوی شدند. نتایج حاصل از این بررسی، کاهش مقادیر کلروفیل و کارتنوئید و افزایش میزان پرولین، کربوهیدرات، پروتئین، پراکسیداسیون چربی­ها، آنتوسیانین و فعالیت کاتالاز را بر اثر مایه‌زنی بیمارگر در مقایسه با شاهد نشان دادند. افزودن سیلیکات کلسیم 100 و 150 میلی­گرم در لیتر به خاک گیاهان سالم موجب افزایش شاخص‌های فیزیولوژیکی مانند مقادیر پرولین، کربوهیدرات، پروتئین و آنتوسیانین نسبت به نمونه‌های شاهد شد. هم‌چنین، افزایش میزان کلروفیل و کارتنوئید و کاهش سایر عوامل اندازه‌گیری شده بر اثر تیمار گیاهان آلوده با 100 و 150 میلی‌گرم در لیتر سیلیکات کلسیم در مقایسه با شاهد بیمار مشاهده شد. مقادیر کلروفیل، کارتنوئید، کربوهیدرات و پرولین در مرحله زایشی بیشتر از مرحله رویشی بود. بر اساس نتایج حاصل از این پژوهش، استفاده از نمک سیلیکات کلسیم 150 میلی‌گرم در لیتر موجب کاهش صدمات فیزیولوژیکی مانند کاهش رشد گیاه و پوسیدگی ریشه ناشی از آلودگی خیار به P. aphanidermatum و هم‌چنین، بهبود رشد گیاهان سالم می‌شود.